Cash pooling to sposób finansowania spółek powiązanych w ramach grupy kapitałowej, który polega na koncentrowaniu środków pieniężnych z jednostkowych rachunków poszczególnych podmiotów na wspólnym rachunku grupy (rachunek główny) i zarządzaniu zgromadzoną w ten sposób kwotą, przy wykorzystaniu korzyści skali. Stronami takiej umowy są: bank, będący organizatorem systemu, spółki oraz agent. Każdy z uczestników systemu posiada rachunek bankowy prowadzony przez bank. Agent, który odpowiada za rozliczenia wewnątrz systemu, dysponuje rachunkiem konsolidacyjnym – rachunkiem głównym. Zadaniem banku jest automatyczne wykonywanie na koniec każdego dnia roboczego czynności zmierzających do wyrównania sald uczestników.
Spółka planująca przystąpienie do cash poolingu wystosowała wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, zwracając się z pytaniem czy taka umowa może być uznana za pożyczkę, a także czy w razie ewentualnych zmian w strukturze własnościowej, przepisy o niedostatecznej kapitalizacji mogą znaleźć zastosowanie. Organ podatkowy stwierdził, że taka umowa w świetle podatkowym stanowi umowę pożyczki, z której wynikają obowiązki podatkowe. Odmienne zdanie miał jednak WSA we Wrocławiu, który uznał, że umowa cash poolingu nie może być uznana za umowę pożyczki, ponieważ nie posiada szeregu cech charakteryzujących taką umowę (wyrok WSA we Wrocławiu z 9 stycznia 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 2080/14)).
Źródło: Kancelaria Radców Prawnych Stankiewicz Własów i partnerzy